Het volgende optreden van Grupo d' Aro gaat plaatsvinden in Drenthe op 21 mei in de middag- een soort huisconcert. We kijken erna uit ☺️
Gustavo Beytelmann
Gustavo Beytelmann en de Schilderijententoonstelling in tango
Als kind uit een zeer muzikale familie speelde Gustavo Beytelmann (1945 Venado Tuerto, Argentinië) op 13-jarige leeftijd al piano in het plaatselijk tango-orkest. Elke zichzelf respecterende Argentijnse stad of plaats had in deze gouden tijd van de tango minstens één professioneel orkest, zelfs het afgelegen plaatsje waar Beytelmann opgroeide.
Terwijl hij buitenshuis Argentijnse tango’s speelde, kreeg Beytelmann door zijn familieachtergrond – zijn grootouders kwamen uit Oost Europa – de Europese klassieke muzikale traditie mee. Naast het spelen van tango’s, ging de jonge Beytelmann compositie en klassiek piano studeren, waardoor hij ook zijn inzicht in de klassieke muziek kon verdiepen.
Toen Beytelmann midden jaren zestig in de clubs van Buenos Aires kennismaakte met de Amerikaanse jazz, maakte dat diepe indruk op hem. Waar hij maar kon ging hij spelen met- en arrangeren voor jazz ensembles.
Als zovele kunstenaars en musici vertrok Beytelmann in de jaren zeventig naar Europa om de onderdrukking door de junta in Argentinië te ontvluchten. Voor tangomusici was vooral in Frankrijk en Italië genoeg werk te vinden en in de vrijheid van Europa ontstond muzikale ruimte om creatiever om te gaan met de strenge regels van de pure Argentijnse tango. Makers zoals Beytelmann konden hierdoor de persoonlijke zeggingskracht van hun werk enorm vergroten. Beytelmann woont in Parijs, maar werkt, componeert en doceert door heel Europa.
In 2008 kreeg Gustav Beytelmann de vraag om van Moessorgski’s Schilderijententoonstelling een tangobewerking te maken. Het kostte hem veel tijd om uit te vinden hoe hij dit iconische stuk zo kon benaderen dat hij niet alleen het origineel recht deed maar waardoor ook een waardevol op zichzelf staand werk ontstond. Toen Grupo d’Aro deze Schilderijententoonstelling in 2014 op het repertoire wilde nemen had het kwintet intensief contact met Beytelmann; een vruchtbare samenwerking waarin eens te meer duidelijk werd hoe in zijn werk alle afzonderlijke muzikale elementen een noodzaak hebben in het grote geheel en hoezeer alles in het stuk draait om de dialoog. Elk van de instrumenten schakelt voortdurend tussen spelen op de voorgrond en achtergrond, tussen vertellen en luisteren, leiden en volgen. En daarmee Beytelmann raakt natuurlijk het hart van de tango.